Kasia Koziorowska - moje wirtualne zapiski

Wiem, że wyniki badań na boreliozę pojawią się dopiero w połowie przyszłego tygodnia, ale nie mogę przestać co rusz zaglądać na stronę i sprawdzać, czy już są. Doprawdy, nie mogę się doczekać, aż będą gotowe. Oczywiście, wierzę zawzięcie, że żadnej boreliozy nie mam. Nawet moja Teściowa stwierdziła, że to niewiarygodne, bowiem towarzyszyłyby mi charakterystyczne objawy (na przykład ból stawów). Denerwuję się jednak mimo wszystko. Chciałabym już móc wykluczyć jedną potencjalną przyczynę porażenia. To przyniesie mi delikatną ulgę. W sumie już dziś mogę czuć się pokrzepiona, bowiem CRP mam idealne.

Nie zaznam jednak spokoju ducha, gdy wyniki badania krwi już się pojawią. Tak jak wspominałam, w czwartek czeka mnie MR głowy. Staram się uspokajać myśli. Wierzę, że nie spanikuję, jak już wkroczę do gabinetu. Mama powiedziała, że w gabinecie nie mogą być obecne osoby towarzyszące, więc będę całkiem sama. Wszyscy twierdzą, że podczas badania słyszy się dziwne huki, o różnej głośności - nie mam pewności, jakie wrażenie na mnie wywrą. Będę starała się przekonywać samą siebie, że to wszystko po to, aby dowiedzieć się, co mi dolega. Przed badaniem wezmę na wszelki wypadek Relanium; po tej pigułce zazwyczaj błyskawicznie się uspokajam. Może będzie tak i tym razem. Moja znajoma stwierdziła, że najtrudniej jest wytrzymać w bezruchu. Wierzę też, że zmieszczę się na kozetce. Na wyniki ponoć czeka się kilka tygodni. To będą najdłuższe tygodnie w moim życiu.

Wstawało mi się z niemałym trudem. Obudziłam się piętnaście po ósmej i zastanawiałam się, czy nie złamać zasad i nie pozostać w łóżku do dziewiątej. W końcu jednak otrzeźwiałam i zadecydowałam, że jednak wstanę o stałej porze.

Miałam trochę problemów z przyjęciem leków; nie mogłam przełknąć niektórych kapsułek. W końcu jednak udało mi się zażyć wszystkie medykamenty. Zmartwiłam się nieco, że znów trochę oblałam się wodą... Może było to skutkiem lekkiego zdenerwowania. No cóż, po paru minutach połknęłam wszystkie tabletki. Kiedy skończę pisać tę notkę, wezmę się za twarz. Nie mam pewności, czy ta cała domowa rehabilitacja przynosi jakiś większy skutek. Cóż, mimo wszystko ćwiczę... Jeśli uda się wykluczyć boreliozę i choroby głowy, to prawdopodobnie jasne stanie się, że zwyczajnie mnie przewiało podczas fatalnego spaceru w słotny dzień. Tylko... dlaczego tak długo to trwa?... Moja Teściowa zmagała się z podobnym problemem, ale po miesiącu była już zdrowa... Wszyscy powtarzają, że powinnam uzbroić się w cierpliwość. Ale czy jest na co czekać?...

Momentami dopada mnie zwątpienie i rezygnacja. Moje zmagania z niedowładem trwają już ponad cztery tygodnie. Nie chcę mieć beznamiętnej twarzy przez resztę życia! Nie chcę aż do końca nosić tego plastra! Ja pragnę jedynie szeroko się uśmiechnąć. Tak od ucha do ucha, serdecznie, wesoło; tak, jak jeszcze względnie niedawno, podczas trzynastej rocznicy naszej znajomości (mam wrażenie, że było to kilka lat temu). Czy będzie mi to dane? Boże, jak ja nie doceniałam mojego poprzedniego życia! Owszem, nie byłam w pełni zdrowa, ale mimo wszystko moje życie było wtedy idyllą, w porównaniu z tym, co mam teraz. Nie, nie byłam wdzięczna opatrzności, że wiodę naprawdę dobre życie. Dlaczego, dlaczego musiałam to wszystko utracić, aby zrozumieć, jak cenny dar posiadałam?...

Dziś niedziela. Jutro Radek wraca do roboty. Mam nadzieję, że uda mi się porozmawiać przez kamerkę z Mamą. Dzięki Mamie (no i Radkowi, oczywiście) nie tracę resztek nadziei. Tak, to bardzo ważne, że w tak trudnych chwilach nie jestem sama. Dziękuję moim najbliższym, że są blisko, że towarzyszą mi przy tym dźwiganiu (czasem zbyt ciężkiego) krzyża. Gdyby nie Radek, gdyby nie Mama... przestałabym walczyć, przestałabym się zmagać z chorobą. To dla moich najbliższych wciąż się trzymam kupy, dzięki nim się nie poddaję. Dla nich bowiem muszę tu pozostać. Ich duchowe wsparcie, słowa pokrzepienia, pocieszają mnie i uspokajają. Dlatego też na badanie MR idziemy w trójkę. Oczywiście, najbliżsi będą musieli zaczekać w korytarzu. Będę jednak pokrzepiać się świadomością, że są tak blisko, tak niedaleko... To dla nich zniosę to wszystko, poradzę sobie.

Niepokoję się o Radka. Jego wyniki badań krwi są doprawdy złe. Co ja mam zrobić? Wszelkie próby przedyskutowania sprawy z Małżonkiem spełzają na niczym. Mąż absolutnie nie chce mnie słuchać. Nic nie pomagają groźby, że Radek nie dożyje pięćdziesięciu lat, jeśli się nie weźmie za siebie. Niestety, Radek jest okrutnie uparty i ciężko przemówić mu do rozsądku. Szczęście w nieszczęściu, wątrobę ma w porządku. Trójglicerydy i glukoza wołają jednak o pomstę do nieba. Podejmę kolejną próbę porozmawiania z Małżonkiem. Naprawdę nie wiem, jak do niego dotrzeć...

No cóż. Zapewne powrócę tu później. Najwyższa pora, aby udać się na śniadanie. Ciekawa jestem, jaki posiłek dziś na mnie czeka... Muszę też napić się kawy. Oczywiście, staram się nie nadużywać kofeiny. Ostatnio bowiem miałam z tym niemałe problemy - potrafiłam wyżłopać dziennie minimum cztery kubki kawy (!). Walczę jednak z nałogiem i piję maksymalnie dwa kubki kawy. Nie wiem, skąd się wzięło to uzależnienie. Wiem, że to niezbyt dobre dla mojego niedomagającego serducha...

I po bólu. Dosłownie i w przenośni. Kompleksowe badanie krwi mam odfajkowane. Nie tylko ja - Radek także postanowił się przebadać, choć nie był zmuszony. To dobrze, bo miałam dzięki temu duchowe wsparcie w moim Mężu. Przeczuwam mniej więcej, jak mogą prezentować się moje wyniki. Bardziej intryguje mnie, w jakim stanie znajduje się wątroba Radka... No cóż, na wyniki trzeba troszkę zaczekać. Niektóre powinny się ukazać już dziś. Należy jednak uzbroić się w cierpliwość. Z lekka się obawiam, co z tego wyniknie. Nie chciałabym się dowiedzieć, że dolega mi coś jeszcze...

Najtrudniej było wstać. Pragnęłam zostać w ciepłym, miękkim łóżku jeszcze przez jakiś czas. Przez sen wyłączyłam nawet alarm we smartfonie. Podrzemałam jeszcze chwilkę, po czym - około ósmej piętnaście - oderwałam głowę od poduszki i wygramoliłam się spod kołdry. Posiedziałam krótko na brzegu łóżka, aby się do końca obudzić i przygotować do powitania kolejnego, nieco trudnego dnia...

O dziewiątej przebudził się Radek. Ogarnęliśmy się i wezwaliśmy taksówkę, która miała nas zawieźć do laboratorium. Kiedy postawiłam pierwszy krok na dworze, poczułam się, jakbym wydostała się z zardzewiałej klatki, w której byłam zdecydowanie zbyt długo przetrzymywana. Cieszyłam się, że... że coś się w końcu dzieje. Nie szkodzi, że było to badanie krwi. Cieszy mnie każdy pretekst, który pozwala mi opuścić nieprzyjemne cztery ściany. Tak, dziś absolutnie nie przeszkadzało mi, że panuje delikatny przymrozek. Najważniejsze, że nie wiał lodowaty wiatr. Byłam uradowana, że mogę zobaczyć innych ludzi. Cieszyłam się, że jestem w stanie rozprostować kości, odetchnąć świeżym powietrzem.

W laboratorium było niewielu ludzi, dzięki opatrzności. Kiedy wkroczyliśmy do budynku, przywitałam się serdecznie z obecnymi. Niestety, nie mogłam obdarzyć ich serdecznym uśmiechem... Paraliż lewej strony twarzy mi na to nie pozwala. I to jest właśnie najtrudniejsze. Tak mocno chciałabym móc znów się uśmiechać, tak od ucha do ucha... Czy to kiedyś nastąpi? Proszę opatrzność, żeby mi na to pozwoliła...

Nie musiałam długo czekać na swoją kolej. Pani pielęgniarka okazała się być bardzo miłą, sympatyczną osobą, która zna się na swoim fachu. Zdecydowanie ma podejście do pacjenta. Pobrała mi krew niezwykle sprawnie, od razu trafiła na żyłę (a u mnie z widocznością tych żył jest niezwykle krucho). Zdziwiłam się, że trwało to tak niezwykle krótko. Wszystko przebiegło bez problemu i przede wszystkim bez bólu.

Po mnie do gabinetu wkroczył Radek. Opuścił go równie prędko jak ja. Niestety, na wyniki badań pod kątem potencjalnej boreliozy trzeba zaczekać podobno aż do środy. Większość pozostałych będzie dostępna już dziś, po południu. Na samą myśl dopada mnie obawa i solidny lęk. Chciałabym, aby i tym razem wszystko było w porządku (kilka miesięcy temu wyniki miałam wręcz idealne). Najmocniej obawiam się poziomu glukozy... Ostatnio bowiem zdarzało mi się pochłonąć (niewinnego) wafelka czy czekoladkę...

Wiem, wiem, miałam się odchudzać!!! Ale przez ostatnie wydarzenia zaczęłam pocieszać się jedzeniem... Walczę z tym, a jakże. Niestety, jest to walka bardzo nierówna... Z początku szukałam różnych wymówek, żeby usprawiedliwić moje łakomstwo. W końcu jednak wymówki się skończyły. Przecież nogi mam w porządku, nijak ma się do tego moja skrzywiona facjata. Spróbuję po raz kolejny trzymać się cateringu. Może uda mi się wrócić do treningów na bieżni? Wolę na razie nie wspinać się na wagę. Wynik może mnie kompletnie załamać. Poczekam jeszcze miesiąc. Wierzę, że w tym czasie odzyskam zatraconą wagę. Nie, nie utyłam aż tak dużo. Spodziewam się, że odzyskałam maksymalnie pięć kilogramów.

Ech! Wiem, że dopadł mnie efekt jo-jo. Może nie po całości, ale troszkę tłuszczu mi przybyło. Przykre, że zaprzepaściłam kilka tygodni walki z otyłością. Muszę, MUSZĘ odszukać w sobie motywację i silną wolę! Na razie nie wiem, jak tego dokonać... Spróbuję poszukać sobie zajęć, które zastąpią mi pocieszanie się łakociami. Mam przecież muzykę i książki. Kiedy dopadnie mnie ochota na coś smacznego, lecz niezdrowego, spróbuję skupić się na moich zainteresowaniach. Hm... Może uda mi się odnaleźć w sobie samozaparcie i zdołam wrócić do ćwiczeń na bieżni? Wiem, że musiałabym właściwie zacząć od początku... Nie mogę się przeforsowywać. Myślę, że umiarkowana prędkość wystarczy. Nie mogę też dreptać zbyt długo.

Jestem niemal pewna, że nie dopadła mnie borelioza. Nie mam typowych objawów dla tej przypadłości. Odfajkowałam jednak badanie dla świętego spokoju. Mam nadzieję, że wyniki pojawią się do czwartku, kiedy to mam badanie MR głowy. Dziś, kiedy wracaliśmy taksówką do domu, Radek pokazał mi przez szybę budynek, gdzie wykonuje się to badanie. Nie wyglądał groźnie.

Chciałabym, aby z moją głową było wszystko w porządku. To by oznaczało, że prawdopodobnie mnie przewiało. Odzyskałabym nadzieję, że wkrótce moja twarz wróci do poprzedniego stanu. W sumie można dostrzec subtelne zmiany. Wiadomo, że nie od razu Kraków zbudowano. Każdy progres, nawet najdelikatniejszy, pozwala mi uwierzyć w przyszłość.

***

Są! Są dostępne wyniki badań krwi. Nie sądziłam, że pojawią się aż tak szybko; trwa bowiem weekend, spodziewałam się "korków".

Znajduję się w głębokim szoku. Wyniki, z jednym drobnym wyjątkiem pod postacią cholesterolu HDL, są po prostu idealne! Zdziwiłam się niebotycznie, bowiem spodziewałam się naprawdę beznadziejnych wyników. Przewidywałam, że może być coś nie tak z cholesterolem; wczoraj, późnym wieczorem, wszamałam paczkę chipsów (!!!).

Mea culpa, mea culpa!... Dlatego też w tym momencie, sobie i wszystkim przysięgam, że nie tknę nigdy więcej słodyczy czy przesadnie tłustych potraw! Powracam do cateringu, muszę się go ściśle trzymać. Wierzę, że dzięki temu mój cholesterol HDL się poprawi.

Oczywiście, muszę jeszcze zaczekać na wyniki badań pod kątem boreliozy... Ono jest bardzo ważne. Niestety, prawdopodobnie poczekam jeszcze parę dni. Czuję się jednak pokrzepiona i odzyskałam nadzieję... Jej zielony płomyk jest niezwykle nikły, ale staram się go podsycać...

Wolę nie komentować wyników Radka. Są przerażające. Nie spodziewałam się tego... No cóż, ale moje próby przemówienia Mężowi do rozumu spełzają na niczym. Muszę z nim poważnie porozmawiać, wyperswadować ten upór...

Od miesiąca z niewielkim haczykiem zmagam się z niedowładem lewej strony twarzy. Moja gehenna rozpoczęła się piętnastego października. Dzień przed pojawieniem się wszystkich objawów czułam, że coś jest nie tak z moją facjatą. Nie mogłam bowiem się uśmiechnąć, zamknąć lewego oka i napić wody z butelki. W poniedziałek, szesnastego października, obudziłam się z paraliżem lewej strony twarzy. Radek urwał się czym prędzej z pracy i pomógł mi dostać się na SOR.

Na pogotowiu zostałam dość dokładnie przebadana. Z ust neurologa padł wyrok: porażenie nerwu twarzowego. Lekarz oświadczył, że prawdopodobnie winne jest przewianie podczas spaceru. Zaznaczył też, że mogę nie odzyskać w pełni dawnego wyglądu twarzy. Tak, pocieszył mnie, doprawdy... Byłam przerażona i spanikowana. Co za szczęście, że mogłam liczyć na towarzystwo Radka. Był ze mną przez cały czas. Gdyby nie on... pewnie ogarnęłaby mnie czarna rozpacz.

Na szczęście, nie było potrzeby, żebym została w szpitalu na dłużej. Dostałam wypis z instrukcjami, co począć dalej. Lekarz przepisał mi sterydy, ale z perspektywy czasu stwierdzam, że mi nie pomogły. Zażywam dalej odpowiednie witaminy.

Wróciłam do domu, przerażona i kompletnie załamana. Szczęście w nieszczęściu, że Radek był tak wspaniałomyślny, że zorganizował sobie zwolnienie opiekuńcze na kilka dni. Kocham za to Męża z całych sił serducha. Gdybym została sama w domu w tym trudnym czasie, z pewnością dopadłyby mnie najczarniejsze myśli.

Radek czym prędzej umówił mnie na spotkanie z fizjoterapeutą. Byłam zmuszona udać się na wizytę prywatną, bo najbliższy wolny termin w ramach NFZ miał miejsce w... lutym przyszłego roku. Do tej pory nie miałabym już połowy facjaty. Z pewnością utraciłabym nadzieję, że pewnego dnia odzyskam czucie.

Fizjoterapeuta zrobił mi masaż i przeprowadził parę ćwiczeń, nie do końca przyjemnych. Zalecił też domową rehabilitację, którą skwapliwie wykonuję. Każdego dnia muszę robić głupie miny do lustra (na przykład zadzierać nos czy robić z ust podkówkę), atakować martwy policzek garścią wykałaczek (lekko, ale szybko), ogrzewać twarz poduszką elektryczną (to akurat bardzo lubię, bo w trakcie udaje mi się uciąć przyjemną drzemkę) i nosić specjalny plaster (przez pierwsze dni był dla mnie wybawieniem, bowiem umożliwiał mi w miarę normalne mówienie i jedzenie).

Niestety. Mijają nieubłaganie kolejne tygodnie, a wyraźnego progresu brak. No, dobrze, jest zauważalna drobna zmiana. Jestem już w stanie obyć się bez plastra. Pamiętam, że trzy tygodnie temu nie byłam w stanie normalnie jeść i pić. Mówienie także sprawiało mi znaczny problem. Teraz jest lepiej, ale chciałabym, aby poprawa była wyraźniejsza.

W ostatnią środę wybraliśmy się do neurologa. Wiem, że byłam badana przez specjalistę na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym, ale od tego dnia minął miesiąc, a nadal nie umiem się uśmiechać. Nie domyka mi się też lewe oko. Czekaliśmy w kolejce przez blisko godzinę, bowiem spóźnił się lekarz. W poczekalni siedziała bardzo, bardzo chora kobieta i zgodziliśmy się, aby weszła do gabinetu przed nami.

Lekarz zalecił mi MR głowy i badanie krwi (pod kątem potencjalnej boreliozy). Wszystko to nieźle kosztuje, ale moja Mama obiecała nas wspomóc. Przyznam szczerze, że wyszłam z gabinetu załamana. Dowiedziałam się bowiem, że mogą być różne przyczyny mojego stanu. Radek uspokaja mnie, że jest to badanie dla świętego spokoju. Neurolog jednak zwrócił uwagę na fakt, że moja przypadłość trwa już dość długo. Wizyty u fizjoterapeuty są na razie zbędne. Neurolog oświadczył, że mam kontynuować domową rehabilitację. Okej, nie ma większego problemu.

Przyznam szczerze, że dopada mnie panika, gdy pomyślę o tym wszystkim. Przeraża mnie szczególnie rezonans magnetyczny. Nigdy nie byłam badana w ten sposób. Mama zapewnia mnie, że nie ma czego się bać, że jest to badanie nieinwazyjne i bezbolesne. Podczas niego podobno pacjent słyszy huki, ale Mama utwierdza mnie w przekonaniu, że to nic przerażającego. Podobno można skorzystać z zatyczek do uszu. Wszystko trwa ponoć kilka minut. Z początku wyobrażałam sobie, że zamykają człowieka w tubie przypominającej trumnę. Okazało się jednak, że urządzenie obejmuje tylko głowę. Mam nadzieję, że nie będzie mi trudno wytrzymać nieruchomo, w jednej pozycji... Ale podobno trwa to kilka minut, więc powinnam dać sobie radę.

MR zostanie wykonany 23 listopada, po południu. Mama i Radek będą ze mną w tym czasie. Dziękuję, że mogę liczyć na duchowe wsparcie najbliższych. Gdyby nie oni, byłoby ze mną naprawdę kiepsko. To dla nich chcę być zdrowa, dla nich pragnę żyć. Jestem pewna, że zniosę wszystko, jeśli będę mogła liczyć na nich obecność i pokrzepienie w każdym momencie. Oprócz zdrowia, bardzo ważna jest również miłość. Tak, teraz potrzebuję Mamy i Radka jak nigdy dotąd. Przekonałam się już wielokrotnie, że mogę na nich polegać. O każdej porze dnia i nocy.

Jest poprawa, musi być. Być może jej nie dostrzegam. Jeszcze trzy tygodnie temu nie byłam w stanie normalnie przyjąć medykamentów, bo nie mogłam pić bez krztuszenia się i oblewania wodą. Pigułki utykały mi w przełyku. Dręczyły mnie także kłopoty z jedzeniem (szczególnie ryżu i zupy) i piciem. Teraz, dzięki Bogu, nie jest aż tak tragicznie. W sumie jest do zniesienia, ale martwię się, czy kiedykolwiek odzyskam czucie w lewej części facjaty... Niebawem Święta Bożego Narodzenia, chciałabym być szczęśliwa w tym okresie. Chciałabym móc szeroko się uśmiechać. A jeśli nie będzie mi dane wykurować się przed Świętami... to proszę opatrzność, żeby pozwoliła mi cieszyć się i radować pomimo przeciwności losu.

***

Parę dni temu otrzymałam od losu kolejną lekcję. Bardzo ważną, prawdopodobnie najważniejszą. I wierzę, że wiele z niej wyniosłam, że doszłam do właściwych wniosków.

Zrozumiałam bowiem, że zawsze, zawsze może być dużo, dużo gorzej. Owszem, to, co obecnie mnie spotyka, nie jest niczym wesołym. Przekonałam się jednak, że nie jest wcale najgorzej. Mogłam, dla przykładu, stracić... wzrok.

Tak. Parę dni temu sądziłam, że już nigdy więcej nie zobaczę świata. Obawiałam się, że w ten sposób kończy się moja przyszłość. Nie chciałabym bowiem żyć w takiej sytuacji. Wolałabym umrzeć, niż nigdy nie zobaczyć Radka czy mojej Mamy. Tak, to prawda - nie spotkało mnie najgorsze. Jest źle, tego nie da się ukryć. Ale ta nauczka od losu uzmysłowiła mi, że moja dalsza droga mogła być jeszcze bardziej wyboista i kręta. Owszem, los zapędził mnie w ślepą uliczkę, ale wierzę, że uda mi się odnaleźć drogę ewakuacyjną.

To, co się wydarzyło, stało się kompletnie bez ostrzeżenia, bez zbędnych ceregieli. Siedziałam sobie zwyczajnie, po prostu przy komputerze i... dotarło do mnie, że tracę wzrok. Boże, szczęście w nieszczęściu, że Radek był wtedy w domu. Pobiegłam czym prędzej do Męża i oznajmiłam, że najwyraźniej tracę wzrok. Wpadłam w prawdziwą panikę, ogarnął mnie ogromny popłoch. Nie, ja nie byłam gotowa na to, że prawdopodobnie już nigdy nie zobaczę Męża! Nie docierało do mnie, że już nigdy więcej nie przeczytam książki czy nie napiszę wiersza. Tak, wolałabym umrzeć, niż żyć w takim stanie.

Zaczęłam się żarliwie modlić. Tak, tylko w modlitwie dostrzegałam dla siebie ratunek w danej chwili. I wiecie co? Zaczęłam odzyskiwać wzrok. Tęczowe koła, które majaczyły mi przed oczami, powoli ustępowały. Znów widziałam otaczający mnie świat.

Jejku! Nie mam pojęcia, co to było, ale przeraziło mnie do tego stopnia, że okrutnie skoczyło mi ciśnienie. Powoli jednak zaczęłam wracać do wewnętrznej równowagi. I widziałam, znów widziałam! To był najpiękniejszy moment w moim całym życiu. Pomyślałam sobie, że okej, mam sparaliżowaną połowę twarzy. Dotarło jednak do mnie, że można z tym jakoś żyć. Wprawdzie beznadziejnie, ale jest to wykonalne. Owszem, byłoby mi cholernie ciężko, gdybym nie mogła już nigdy więcej się uśmiechnąć. Stałoby się jednak jeszcze podlej, jakbym jednak utraciła wzrok. Tak, to byłaby najgorsza możliwość. Walczę o powrót do sprawnej twarzy, codziennie odbywam tę zafajdaną domową rehabilitację - ale nie zapominam, że mógł mnie czekać jeszcze cięższy los... Za to jestem wdzięczna opatrzności.