Kasia Koziorowska - moje wirtualne zapiski

Cześć.

Niestety, wyników badania krwi pod kątem boreliozy wciąż nie ma... Zapewne pojawią się jutro albo dopiero w środę. Cóż, nie mam wyjścia; muszę uzbroić się w cierpliwość. Stwierdzam, że nigdy jej za wiele.

Oczywiście, wychodzę z założenia, że żadnej boreliozy nie mam. To niemożliwe, żeby mnie dopadła - towarzyszyłyby mi zapewne konkretne objawy, na przykład okrutny ból stawów. Nawet moja Teściowa zapewnia mnie, że nie powinnam się niczego obawiać... No cóż, pożyjemy, zobaczymy. Chciałabym móc wykluczyć jedną z potencjalnych przyczyn mojego stanu. Żywię nadzieję, że jest to wyłącznie skutek przewiania podczas spaceru w wyjątkowo słotne popołudnie, kiedy wiał okrutnie lodowaty wiatr... Większość lekarzy i specjalistów zapewnia mnie, że do Bożego Narodzenia powinnam się wykurować. Cóż, staram się trzymać ich wszystkich za słowo. Mama i Radek także podtrzymują mnie na duchu. Skoro tyle osób twierdzi, że tak się stanie, to coś musi być na rzeczy.

Czwartek coraz bliżej... Tego dnia, o godzinie piętnastej dwadzieścia pięć dokładnie, będę miała wykonane MR głowy. I w tym przypadku wszyscy zgodnie twierdzą, że nie mam czego się obawiać, że to tylko badanie profilaktyczne; nie musi oznaczać, że grozi mi coś bardzo złego. Mama i Teściowa opowiedziały mi, na czym dokładnie to badanie polega. Raczej nie ma czego się obawiać. Chciałabym jednak mieć je już za sobą.

Kiedy będę leżała na kozetce, myślami skupię się na sobocie - obchodzę wtedy imieniny. Radek obiecał zabrać mnie z tej okazji na Stare Miasto, aby pooglądać świąteczne ozdoby. Odliczam dni do weekendu. Nie mogę się doczekać, aż wyrwę się z tych czterech ścian, aż w końcu wyjdę do ludzi i zacznę żyć także zewnętrznie, nie tylko w środku... Może uda mi się zaciągnąć Męża na kawę? Jeśli chodzi o plasterek, to nie wstydzę się go. Wręcz przeciwnie - stanowi wyjaśnienie, dlaczego nie jestem w stanie się szeroko i serdecznie uśmiechnąć... Chciałabym napić się kawy, ale kto wie, czy przy okazji się nią nie obleję... Marzy mi się jednak odwiedzić którąś z olsztyńskich kawiarni. Wieki mnie w nich nie było... Jeszcze za czasów, kiedy byłam zdrowa. Najwyżej zamówię sobie ciasto, bo z jedzeniem nie mam większych problemów.

Parę dni temu spadł pierwszy śnieg. Gdy tylko ujrzałam przez okno wirujące nieśpiesznie płatki i pokryte cienką, białą warstewką chodniki i trawniki, aż zachciało mi się klaskać w dłonie i podskakiwać jak mała dziewczynka. Kocham śnieg! Szczególnie ten pierwszy. W serduchu rodzi się nadzieja, że Święta mają szansę być nareszcie białe! Jeśli spadnie dostatecznie gruba warstwa białego puchu (a taką mam nadzieję), spróbuję zaciągnąć Radka na sanki albo zaproponuję mu wojnę na śnieżki. ;) Bałwana również ulepiłabym z miłą chęcią (mimo że bałwanów tutaj nie brakuje...).

W Wigilię Mama wpada do nas, w Święta - my do Mamy! I wierzę, że będę bardzo, bardzo szczęśliwa w te magiczne dni. Nawet jeśli nie pozbędę się plasterka, to jestem przekonana, że będzie to cudowny czas... Za dwa tygodnie Mama pomoże nam skombinować świerka. Trzeba będzie też pomyśleć o prezentach! Chyba trzeba będzie przewertować Allegro i poszukać jakichś ciekawych podarunków dla najbliższych.

Ze skrajnie innej beczki... Dziś na szczycie mojej playlisty figurują: Michał Jelonek, Pearl Jam, Metallica. Mniam, mniam, to prawdziwa przyjemność i rozkosz dla moich spragnionych bębenków usznych! Kocham ten głośniczek, który dostałam w prezencie (bez okazji) od mojego Męża. Głośnik jest raczej niepozorny, ale moc ma olbrzymią. Korzystam z niego, kiedy jestem w domu sama. Kiedy wraca Radek, przenoszę się na słuchawki. Lubię bowiem słuchać muzyki samotnie. Jakoś niespecjalnie lubię się chwalić, co w danej chwili pochłaniam.

Zauważyłam, że solidna, mocniejsza nuta ma na mnie bardzo dobry wpływ. Poprawia marny, paskudny nastrój i sprawia, że zmienia się mój punkt widzenia na niektóre sprawy. Kocham, po prostu kocham całym serduchem ten gromki i zadziorny wokal, to niepokorne wycie elektrycznych gitar, to buńczuczne, groźne dudnienie perkusji...

Tak, rockowa i metalowa muzyka pomagają mojej duszy przejść oczyszczające katharsis. Wiem, wiem, że do niedawna chłonęłam słuchem muzykę z gatunku emo. Teraz, po tej tragedii, dotarło do mnie, jak marna jest ta nuta, jak beznadziejny jest jej przekaz (o ile taki w ogóle istnieje). Porzuciłam więc to zdzieranie gardeł i hałasy; powróciłam do kochanego starego rocka i heavy metalu. Tak, moja dusza tańczy, gdy słyszy te brzmienia. Choć na moment udaje mi się wyrzucić z umysłu paskudne, depresyjne myśli i zasłuchać się w zadziornych nutach. Wydaje mi się, że dotychczas nie doceniałam klasycznego rocka; wstydzę się, że jeszcze całkiem niedawno mój gust muzyczny był w marnym stanie.

Okej, okej, każdy ma prawo słuchać tego, czego chce!!! Nie zamierzam przekonywać i zmuszać ludzi do słuchania określonego gatunku, szczególnie tego, który mi odpowiada. Do mnie jednak muzyka emo przestała kompletnie trafiać. Stała się hałaśliwym krzykiem i bezsensownym, nieuzasadnionym narzekaniem na życie. Słuchając starego rocka, człowiek wie, że nie traci czasu. Muzyka emo przestała poruszać moim sercem i duszą. Wstyd się przyznać, że jeszcze całkiem niedawno należałam do tej subkultury... Nic dziwnego, że sobie ze mnie szydzono. Nikt nie powinien obnosić się ze swoimi emocjonalnymi problemami, tak często zbyt przesadzonymi.

Muzyka rockowa stanowi dla mnie również natchnienie. Szczególnie przyjemnie tworzy mi się, gdy w tyle rozbrzmiewa "Nothing Else Matters" Metalliki. Oj, kocham ten zacny kawałek! Oczywiście, nie jest to moja jedyna ulubiona piosenka. Jest ich całe mrowie. Istnieją takie dyskografie, które nie mają ani jednego słabszego utworu. Do nich należą między innymi Pearl Jam, Metallica, Dżem... Trudno mi wskazać, którego kawałka nie znoszę.

Oczywiście, muszę szukać miejsca dla moich pozostałych zainteresowań, czyli dla pisania i czytania. Nie sposób trzymać się kurczowo jednego hobby, trzeba sobie urozmaicać życie. Najlepiej czyta mi się późniejszymi popołudniami. Tuż przed pójściem spać muszę wysłuchać chociaż kilka zacnych piosenek. Kiedy towarzyszy mi niesforna wena, piszę nową notkę na bloga. Urozmaicone hobby sprawia, że nie nudzę się i nie dopada mnie słomiany zapał.

Naukowcy stwierdzili, iż cięższej muzyki słuchają ludzie wrażliwsi, delikatniejsi i zamknięci w sobie. Za brzmieniem pop przepadają ekstrawertycy, optymiści i ludzie prostolinijni. To by się zgadzało. Kiedy przypominam sobie osoby, które słuchają hard rocka bądź heavy metalu, stwierdzam, że są to ludzie bardzo czuli i z lekka przewrażliwieni. Nie da się ukryć, że ja także do nich należę. Muzyka pop jest rozumiana tylko przez tych, którzy traktują życie niezbyt poważnie, którzy prowadzą bujne życie towarzyskie, którzy łopatologicznie wykładają, co czują i o czym myślą. Odbiorcy brzmienia rockowego są raczej introwertykami, którzy nie umieją do końca nazwać swoich przesadzonych uczuć, którzy czują podwójnie. Cóż za ironia losu, prawda?

Wielu niedoinformowanych ludzi sądzi, że jest wręcz odwrotnie, że w rocku zasłuchują się sami duchowi twardziele. A jest całkiem przeciwnie. Wystarczy spojrzeć na teksty piosenek, na ich treść. Słowa utworów popowych nie zagłębiają się zbytnio w duszę słuchacza. Służą jedynie polepszeniu humoru. Dopiero takie grupy jak Pink Floyd czy Scorpions wznoszą coś w serducho. Dlatego z czystym sumieniem wywaliłam muzykę lekką i przyjemną. Obiecuję, że to się nigdy więcej nie powtórzy.

Jeśli chodzi o twórczość Michała Jelonka... Metal zmieszany z muzyką klasyczną to rozkosz dla mojego słuchu. Mniam, mniam! W dodatku przekonałam się, że Michaos Jelonek to nie tylko wirtuoz skrzypiec, ale i równy, sympatyczny, skromny gość! Oto dowód na to, że można być popularnym i rozpoznawalnym, ale pozostać przy tym człowiekiem, i to bardzo wartościowym. Ta skromność i dystans względem siebie najbardziej podobają mi się u Jelonka. :)

To chyba na razie tyle. Idę porozmawiać z Mężem, wrócił do domu godzinę temu. Pozdrowienia dla Wszystkich!

Postanowiłam oderwać się myślami i uczuciami od prozy życia i zainteresować się obrazami AI. Zauważyłam, że stały się ostatnio dość popularne. Nie wiedziałam z początku, z czym to się je, ale dziś nareszcie się doinformowałam. Wpisałam hasło w Google i pochyliłam się nad monitorem, by przeczytać artykuł na ten temat...

Z początku uważałam, że jest to coś bardzo fajnego i kreatywnego. Ba! Byłam tym wręcz zafascynowana i totalnie pochłonięta. Niestety, do czasu... Do momentu, kiedy okazało się, że ludzie mogą mieć po siedem palców u ręki, kilka głów czy kończyny sterczące pod dziwacznymi kątami. ;)

Stwierdziłam, że to całe AI jest kompletnie bezsensowne i może służyć tylko do zabawy. Żadna sztuczna inteligencja nie zastąpi poczciwych fotografii. AI jest zupełnie przerysowanie i nie rozumiem, dlaczego cieszy się takim powodzeniem... Niby wygląda to pięknie na pierwszy rzut oka, ale po przyjrzeniu się można znaleźć naprawdę wiele defektów. Chyba że chce się komuś poprawiać usterki w Photoshopie; ja się na to nie piszę.

Co za szczęście, że nie wykupiłam profesjonalnego konta. Zdecydowanie wolę kadry wykonane moim smartfonem. Żadne AI ich nie zastąpi. Kiedyś nie istniały takie bajery; było tak pięknie... Podobnie rzecz ma się serwisów blogowych - niby istnieją, ale ich koniec jest raczej rychły i przesądzony (choć usilnie staram się w to nie wierzyć!!!). No cóż... Wszystko pędzi do przodu, postępuje i się rozwija... Nic na to nie poradzimy. Szczególnie my, którzy pamiętamy erę blogów i DigArta.

Okej, bytuję obecnie na Facebooku, ale tęsknota za blogami pozostanie we mnie jeszcze długo. Chcąc czy nie chcąc, muszę zmieniać moje przyzwyczajenia... Ech! Nigdy nie zapomnę poczciwych odtwarzaczy MP3. Teraz muzykę słucha się ze smartfona. Nie podoba mi się to, lecz cóż począć?...

Cześć.

Wczorajszy wieczór był po prostu... magiczny. Tak jak za dawnych, pięknych czasów. Poczułam się, jakby było tak, jak kiedyś; jakbym odzyskała dawne chwile, a wszystko wróciło do normy. To cudowne uczucie. Szkoda tylko, że tak bardzo ulotne. Cieszyłam się jednak tymi kilkoma godzinami, kiedy odnosiłam wrażenie, że skończyły się wszystkie problemy. Niestety, wszystko, co najlepsze, zazwyczaj najprędzej dobiega końca. Zyskałam cudowne wspomnienia, których energią cieszyć się będę jeszcze przez parę dni. Wierzę, że wystarczy mi jej na nieco dłuższy czas.

Wiem, że jest dopiero szósta czterdzieści sześć, ale jakoś nie mogę zmrużyć oka. Po piątej obudził mnie Radek, wychodzący do pracy. Podrzemałam jeszcze parę minut, do szóstej. Kiedy otworzyłam oczy, zrozumiałam, że już nie uda mi się zasnąć. Zapewne będę dziś z lekka niewyspana, ale nie to jest teraz najistotniejsze. Nic mi się nie stanie, jeśli pokimam o dwie godziny za krótko. Nie zejdę, jeśli prześpię sześć godzin zamiast dziewięciu.

Obudził mnie szum w uszach. Wiedziałam, że oznacza to jedno: gwałtowny skok ciśnienia. Czym prędzej je zmierzyłam - okazało się, że zgadłam. Było dość wysokie. Nie wiem, jakie jest w tej chwili, ale myślę, że lekko spadło. Potem, po skleceniu tej notki, zbadam je ponownie.

W nocy dręczyły mnie drętwiejące dłonie. Chwilami panikowałam, że nie odzyskam już czucia. Pytałam lekarza, co to wszystko oznacza - stwierdził, że winny jest kręgosłup. No cóż, pewnie daje się we znaki przesiadywanie przed komputerem albo wielogodzinne pochylanie na książką.

To jednak nie wszystko, co nie pozwalało mi dziś spać. Prześladowały mnie koszmarne sny. W tej chwili nie mogę sobie przypomnieć, co mi się dokładnie śniło - wiem, że za każdym razem budziłam się albo przerażona, albo zapłakana. Chciałabym wiedzieć, o czym były koszmary. Hm... A może lepiej nie znać ich treści? Nie wiem. Były jednak okrutne. Nie lubię tego uczucia, gdy budzę się z koszmaru - dygocę na całym ciele i jest mi okrutnie zimno. Możliwe, że przypomnę sobie sny nieco później, w najmniej spodziewanym momencie. Ale chyba lepiej, żeby mi się nie przypominało.

Rano nie mogłam znaleźć okularów. Zaczęłam z lekka panikować, bowiem bez nich jestem ślepa jak kret. W końcu jednak udało mi się na nie natknąć. Odetchnęłam z ulgą. Nie umiem żyć bez okularów. Nie mogłabym ani pisać na komputerze, ani czytać książki. Dlatego tak bardzo się ucieszyłam na widok patrzałek.

Radek w pracy. Do czternastej. Z początku troszkę nie mogłam się doczekać, aż w końcu zostanę sama, ale chyba zmieniłam zdanie. Pusto i zimno zrobiło się bez Męża. Nie zobaczę go przez wiele godzin. Pokrzepia mnie świadomość, że Radek obiecał, iż w weekend udamy się na Stare Miasto, by wypatrywać świątecznych ozdób. Mamy nadzieję, że pod ratuszem zastaniemy olbrzymiego świerka. Chciałabym, aby wir wydarzeń pozwolił mi - choć przez chwilę - nie myśleć o prozie życia...

Kiedy myślę o zbliżających się Świętach, cieplej mi się robi na sercu. Choć nie mogę się uśmiechnąć, moja dusza się raduje. Pragnę być szczęśliwa w Boże Narodzenie. Pomimo wyjątkowo wrednych przeciwności losu. Po prostu będę miała naklejony plaster. Tegoroczne Święta muszą przypominać zeszłoroczne, kiedy to było pięknie. Wiem, że dziwnie będę prezentowała się na potencjalnych zdjęciach, tak bez uśmiechu... Uwierzcie mi, to nie dlatego, że jest mi smutno czy źle. To tylko głupie porażenie nerwu twarzowego. Spoglądajcie w moje oczy - w nich dostrzec można krztynę światła...

W czwartek MR głowy. Staram się o tym nie myśleć. I czasem całkiem dobrze mi to się udaje. Usiłuję przekonać siebie samą, że są to badania czysto profilaktyczne, że nie świadczą od razu o tragedii. Chciałabym mieć czwartek już za sobą. W tym dniu będę pokrzepiała się myślą, że w sobotę jedziemy na starówkę. Muszę, muszę dać sobie radę. Najgorsze jednak jest to czekanie. Szczególnie w tej chwili, kiedy zostałam sam na sam z moimi myślami, nie do końca wesołymi. No cóż, to tylko trzy dni. W jakiś sposób przetrwam. W czwartek, przed badaniem, połknę Relanium, aby pomogło mi się opanować. Moja Pani Doktor sugerowała, żebym sięgała po tabletkę w wyjątkowo trudnych dla mnie momentach. Oczywiście, muszę pamiętać, aby nie popaść w uzależnienie. Ale o to nie muszę się martwić.

Wczoraj coś we mnie pękło. Rozpłakałam się jak małe dziecko. To był pierwszy raz od miesiąca, kiedy uroniłam łzę. Po prostu poczułam się niezwykle słaba. Radek nie rozumiał do końca, co się stało - ja w sumie też nie mogłam tego wyjaśnić. Po prostu puściła we mnie jakaś wewnętrzna tama. Nie szlochałam przez ostatnie trzydzieści dni - musiał nadejść ten moment, kiedy straciłam nad sobą panowanie. Musiałam wypłakać cały ten ból i żal, które nagromadziły się w moim serduchu przez ostatni miesiąc z hakiem. Kiedy wylałam wiaderko łez, poczułam się... oczyszczona, pocieszona, odprężona. Tak, brakowało mi takiego wewnętrznego odrodzenia. Kiedy otarłam ostatnią tego dnia łzę, czułam w duchu lekkość i spokój. Na to wygląda, że musiałam się zwyczajnie wypłakać. Pomogło mi to. Na jak długo? Nie wiem. Prawdopodobnie jeszcze się okaże...

Od samego rana sprawdzam stronę z wynikami badań krwi. Do środy ma się rozstrzygnąć, czy mam tę boreliozę, czy nie. Jestem niezwykle ciekawa. Nie mogę się doczekać, aż się dowiem, na czym stoję. Oczywiście, nastawiam się na to, że żadnej boreliozy nie mam. Wszyscy próbują mi to wmówić. Jestem urodzoną pesymistką, ale staram się wierzyć najbliższym i lekarzom. Cóż... Ufam specjalistom, że kiedyś jeszcze szeroko się uśmiechnę. A przynajmniej staram się w to wierzyć. Nie chcę chodzić przez resztę życia z plastrem na twarzy.

Chyba czuję się lepiej. Być może Relanium zaczęło już działać. Oby tak pozostało. Doprawdy, mam dość zdrowotnych problemów. Jak nie urok, to sraczka, że tak kolokwialnie się wyrażę. Jedna afera się kończy, druga zaczyna. Radek i ja zaczynamy się zastanawiać, czy to się kiedykolwiek skończy. Jakby dręczyło nas jakieś zafajdane fatum! Wszyscy pragniemy odpocząć od nawału przeciwności.

Mama obiecała, że za dwa tygodnie pomoże nam zorganizować żywą choinkę! Na samą myśl o tym cieszę się jak mała dziewczynka. Czekam na ten moment, kiedy - razem z Radkiem - ubierzemy drzewko. Nie mogę się doczekać, aż poczuję ten upojny zapach lasu. Oczywiście, sfotografujemy świerka z każdej strony.

W takich chwilach jak ta powraca do mnie wiara z nadzieją. To, jak postrzegamy świat, mieści się wyłącznie w naszych umysłach. Jeśli sądzimy, że panuje piekło i chaos, to musimy zwrócić uwagę na fakt, że ten koszmar dzieje się wyłącznie pośród naszych myśli. Dlatego też staram się zmienić punkt widzenia. Wierzę, że Święta będą magiczne i szczęśliwe. Tak mimo wszystko! Na złość krnąbrnemu losowi. Usiłuję zmienić moje nastawienie względem rzeczywistości. Cóż mi da ustawiczne umartwianie się? No właśnie... Radek powtarza, że to bezsensowne, żeby przejmować się czymś, co od nas nie zależy. I tym razem Małżonek szanowny ma rację. Cóż, co ma być, to będzie... Moje zmartwienia tego nie zmienią. Choć ciężko zachowywać taką postawę, to usiłuję odrzucić od siebie nieprzychylne myśli i wyobrażenia.

Za chwilkę ósma. Powinnam właśnie gramolić się z pościeli. Tymczasem do półtorej godziny jestem pochłonięta kleceniem tej notatki. Zaraz udam się po mocniejszą kawę. Za godzinę spróbuję wszamać śniadanie. Za dwie godziny pewnie obudzi się Mama.

Cóż... Pozostaje mi życzyć Wam szczęśliwego poniedziałku. Ależ ten czas pędzi!...

Cześć!

Może tego po mnie nie widać, ale w duchu jestem serdecznie roześmiana. Prawdopodobnie nie istnieje nic, co mogłoby mi popsuć pozytywny nastrój. Nie pamiętam, kiedy ostatnio było tak słonecznie w mojej duszy. Prawdopodobnie ponad miesiąc temu, zanim dopadło mnie to trudne wydarzenie. Nie, dzisiejszego wieczora staram się spoglądać w przyszłość bardziej optymistycznie.

Otóż... Dowiedziałam się przed chwilą (dzięki cudownej koleżance z Facebooka), że w tym roku pojawią się świąteczne ozdoby na olsztyńskiej starówce! Jako że w najbliższą sobotę obchodzę imieniny, Radek planuje zabrać mnie na Stare Miasto i pokazać przedświąteczny wystrój. Mamy nadzieję, że dwudziestego piątego listopada ozdoby już się pojawią. Pod ratuszem powinien stać już wystrojony świerk. Liczymy, że w tym roku nie trzeba będzie pedałować na rowerze stacjonarnym, żeby lampki choinkowe się zapaliły!

Nie mogę się doczekać, aż będziemy mogli pstryknąć parę bożonarodzeniowych kadrów (mam nadzieję, że namówię Radka do wspólnego selfie). I nie szkodzi, że prawdopodobnie będę pozowała do zdjęć z plastrem na twarzy i z poważną, niewzruszoną miną. Mam nadzieję, że radość będzie widoczna w moich oczach. Wewnętrznie jestem naprawdę zadowolona.

Kocham Boże Narodzenie, ale o tym już zapewne wiecie. Przez wiele lat czekałam, aż Święta dotyczyć będą również centrum Olsztyna. Jeśli pogoda dopisze, w sobotę wybierzemy się także na przechadzkę po starówce. Może zajrzymy też do kawiarni, aby w pełni uczcić moje imieniny? Mam nadzieję, że uda mi się wysiorbać kawę... Najwyżej zamówię kawałek ciasta, bo nie chciałabym oblać się napojem na oczach ludzi...

W sobotę już będę znała wszystkie wyniki badania krwi oraz odfajkuję MR głowy. Może w weekend uda mi się odpocząć od wszelakich problemów i udręk? Och, gdybym tylko mogła się uśmiechnąć tak, żeby to było widzialne... Nic więcej nie brakowałoby mi do pełni szczęścia.

A nawet jeśli moja twarz nie wydobrzeje do Świąt... trudno. Nie przeszkodzi mi to w wigilijnej uczcie czy wspólnemu kolędowaniu. Może będę przy tym trochę bełkotać, ale to nie jest najważniejsze. Święta spędzę z moimi najbliższymi osobami - tylko to się liczy! Oczywiście, Wigilię i Święta uwiecznimy na wielu zdjęciach.

Będzie dobrze! Wierzę w to bardzo, bardzo mocno. Radek zapewnia, że te wszystkie badania są tylko profilaktyczne, że na pewno nic mi nie jest. Żywię nadzieję, że za kilka tygodni pozbędę się definitywnie tego paraliżu. Trzymam Męża za słowo! Pierwszy raz w życiu tak bardzo pragnę, by miał pełną rację!

Miłego wieczoru dla wszystkich.

Zapewne większość z Was doskonale wie, że za pięć tygodni z niewielkim haczykiem obchodzimy Święta Bożego Narodzenia. Kocham, po prostu kocham całym sercem ten magiczny, wyjątkowy czas, kiedy ludzie są dla siebie milsi i lepsi, choć na kilka dni. Przepadam za tym okresem, gdy świat staje się choć odrobinę przyjaźniejszy. To miłe, gdy Pan Bóg rodzi się także w ludzkich sercach. Szkoda, wielka szkoda, że po Świętach wszystko zazwyczaj wraca do poprzedniego stanu, sprzed Wigilii... Ale pociesza mnie fakt, że ludzie podają sobie rękę na zgodę i trwają w pokoju przez najbliższe trzy dni. Dobrze, że dotychczas zwaśnione rody zasiadają do wspólnego stołu, że skłóceni ludzie są dla siebie uprzejmi i łaskawi... Serce rośnie w takich chwilach.

Moje oczekiwania na świąteczną atmosferę zaczynają się zwykle w połowie listopada, czyli już teraz. Z miłą chęcią oglądam w TV przedświąteczne reklamy. Lubię przyglądać się bożonarodzeniowym ozdobom w sklepach. Oczywiście, wierzę głęboko, że w tym roku miasto zadba w końcu, aby starówka także została świątecznie przystrojona. Chciałabym, abyśmy mogli w tym roku pojechać do centrum Olsztyna i zrobić parę pamiątkowych zdjęć z udekorowaną choinką w tle. Tak, mam ochotę na zdjęcia mimo mojej twarzy. Zresztą, wierzę, że do Wigilii odzyskam władzę nad facjatą.

Ubóstwiam przygotowania do Świąt. Szczególnie wyczekuję momentu, kiedy nabywamy własną choinkę. Ach, jakże przepadam za ubieraniem drzewka! Sprawia mi to rozkosz tak znaczną, że czuję się, jakbym znów była dzieckiem (pomimo trzydziestki na karku!). Oczywiście, w strojeniu świerka pomoże mi mój Mąż. Wspólnymi siłami sprawimy, że będziemy mieli najpiękniejszą choinkę na świecie! Ach, kocham ten rozkoszny zapach, tę woń żywicy i lasu, którą roztacza wokół siebie żywe drzewko...

W tegoroczną Wigilię spotykamy się w tym samym składzie, co rok temu! Definitywnie i nieodwołalnie! Wierzę, że wspólnymi siłami urządzimy cudowną ucztę. Nie mogę doczekać się szczególnie tego momentu, kiedy podzielimy się opłatkiem i wręczymy sobie prezenty. Kocham łamanie się opłatkiem, uwielbiam składać życzenia, mimo że zawsze się wzruszam i łamie mi się głos. Jeśli chodzi o podarunki, to wolę je wręczać niż otrzymywać. Oczywiście, przyjmowanie prezentów jest przyjemnie, a jakże. Lubię jednak przyglądać się radości na twarzach bliskich, gdy wydostają z papieru swoje upominki. Przepadam także za kolędowaniem, choć muszę przyznać, że słoń nadepnął mi na ucho. Ale to nie jest ważne.

W pierwszy dzień Świąt zamierzamy odwiedzić moją Mamę. Nie może ona przecież być sama w tak ważnym czasie! Niestety, ale nie pamiętam, kiedy ostatnio byliśmy u Mamy... Wierzę, że do Świąt odzyskam czucie w twarzy i bez problemu będziemy mogli wyjść z domu. A nawet jeśli nie będę mogła rozstać się z plastrem... trudno. Wierzę, że Bóg pozwoli, abym się nie poddała, a w konsekwencji - załamała. Błagam opatrzność o jedno: żebym mogła się uśmiechać... Pomyśleć, że jeszcze względnie niedawno tak chętnie szczerzyłam zęby do zdjęć!...

Dopilnuję, żeby na wigilijnym stole zabrakło karpia. Uch, nie znoszę tej ryby! Jest tłusta i trąci mułem. Mam też skazę na psychice, której nabawiłam się w dzieciństwie. Oczywiście, w moim domu kupowało się karpia żywego. Nigdy jednak nie było problemu, jak go ukatrupić - na ochotnika zgłaszał się mój Ojciec. Serce pękało mi z bólu, gdy zabijał Bogu ducha winną rybę. Tym bardziej, że parę chwil wcześniej pływała w naszej wannie. Karmiłam karpia chlebem, ale chyba mu nie smakował. Jeśli nie zdechł sam, uśmiercał go Ojciec. I dlatego właśnie nie chcę słyszeć o karpiu na naszym stole. Nie ma znaczenia, czy został kupiony martwy czy żywy.

Marzy mi się, aby w Święta napadało śniegu przynajmniej po kolana! Kiedy byłam mała, w pierwszy dzień Świąt szło się na sanki na pobliską górkę albo lepiło bałwana. Urządzaliśmy również bitwy na śnieżki... Teraz Boże Narodzenie kojarzy się bardziej z błotnistą słotą. No ale może Matka Natura zlituje się i zafunduje nam białe Święta. Chciałabym tego szczególnie w tym roku, abym mogła zapomnieć choć na chwilę o prozie życia... Może dałabym radę przekonać Radka do przejażdżki na sankach? Bitwy na śnieżki na pewno mi nie odmówi.

Jeśli chodzi o sylwestra, to zamierzamy spędzić go w domu, jak nasza skromna tradycja nakazuje. Zapewne odpalimy (truskawkowe) Piccolo i zasiądziemy przez telewizorem, by posłuchać jakiejś taniej muzyki. O północy pewnie złożymy sobie i bliskim życzenia (przez telefon), popatrzymy przez okno na pokazy sztucznych ogni i... około pierwszej pójdziemy po prostu spać. Jakoś tak się złożyło, że ani Radek, ani ja nie lubimy hucznych imprez. Sylwester nie stanowi wyjątku. Wolimy spokojniejsze, stonowane życie. Balangi nie są w naszym guście. To nie ma znaczenia, jak się wita nowy rok. Wiem z autopsji, że nie liczy się, co będziemy robić w sylwestra i Nowy Rok - przez kolejne dwanaście miesięcy może się wydarzyć doprawdy wiele!